Po zakończeniu igrzysk olimpijskich w Paryżu wielu polskich sportowców wróciło już do rywalizacji na swoich polach, ale także do pracy. Okazuje się bowiem, że nie każdy, nawet ten z olimpijskim medalem na szyi sportowiec, jest w stanie wyżyć z uprawiania swojej dyscypliny. Polskie szablistki, które z Paryża przywiozły brązowe medale, zdradziły, że aktywnie pracują, Aleksandra Jarecka potrzebne dokumenty i książki zabrała ze sobą nawet do Francji, by powrót do pracy był łatwiejszy….
Szpadzistki łączą pracę zawodową z treningami
“Już następnego dnia po powrocie z Paryża wróciłam do pracy w kancelarii. Tak się umówiłam z przełożonymi. Prowadzę sprawy w sądzie, zajmuję się prawem karnym, ale to mój świadomy wybór. W szermierce rzadko kiedy pojawia się sponsor. Z samego sportu trudno byłoby wyżyć” — powiedziała Aleksandra Jarecka w rozmowie z “WP SportoweFakty”. Dla niej praca jest ważniejsza od szermierki, gdyż sport jest nieprzewidywalny. Najważniejsza jest dla niej rodzina, potem praca, a dopiero trzecie miejsce zajmuje w jej sercu szermierka, choć o medalu olimpijskim marzyła od lat.
Martyna Swatowska-Wenglarczyk zajmuje się fizjoterapią dziecięcą i nie omieszkała wspomnieć w rozmowie z “WP SportoweFakty” o tym, że jeszcze na kilka dni przed startem IO przyjmowała małych pacjentów. Sportsmenka dość otwarcie mówi też o pieniądzach, które może nie są najmniejsze, ale nie dają zabezpieczenia.
“Podstawowe stypendium za medal to kwota, która została ustanowiona dwadzieścia lat temu. Za zdobycie mistrzostwa świata otrzymuje się najwyższe możliwe stypendium, czyli 8 tysięcy złotych miesięcznie na rękę przez maksymalnie półtora roku. Ale jeżeli nie powtórzy się wyniku lub dozna kontuzji, to robi się problem, stypendium jest pomniejszane lub przepada” — powiedziała Swatowska-Wenglarczyk we wspomnianej rozmowie.
