Świątek, Sabalenka i Rybakina wzajemnie motywują się do dominacji w kobiecym tenisie

Jeśli istniały jakiekolwiek wątpliwości co do kliki 2024 w elicie kobiecego tenisa , Iga Świątek , Aryna Sabalenka i Elena Rybakina wymazały je w ciągu ostatnich trzech tygodni. Minęło kilka dni, odkąd Świątek i Sabalenka rozegrały jeden z najlepszych meczów w tym sporcie w sobotni wieczór, w finale Madrid Open. Zwycięstwo Świątek 9-7 w tie-breaku w trzecim secie pozostawiło numer 1 świata płasko na plecach na czerwonej glinie Caja Magica. Pozostawiło Sabalenkę, numer 2 świata, zgarbioną na krześle, z ręcznikiem na głowie i twarzy, a w jej głowie przebiegało bardzo niedawne wspomnienie trzech punktów mistrzowskich. Nie straciła ich. Świątek bezlitośnie je jej odebrała. Stało się to dwa dni po tym, jak Sabalenka pokonała Rybakinę w półfinałowym pojedynku, w kolejnym tie-breaku trzeciego seta, który wymagał 12 punktów, aby Białorusinka mogła dokończyć swój druzgocący powrót, 1-6, 7-5, 7-6(5). A dwa tygodnie po tym, jak Rybakina znokautowała Świątek w półfinale w Stuttgarcie, który również zakończył się trzema setami — na turnieju, który Świątek jest właścicielką od dwóch lat.

Te kobiety są teraz tak blisko i wiedzą o tym. W takich rywalizacjach, niepewne mierzalne czynniki, takie jak to, kto uderzy silniejszym forhendem lub skończy wyższy procent punktów przy siatce, nie determinują tego, kto wygra, a kto przegra tak bardzo, jak nieuchwytne. Staje się kwestią tego, kto wykona najlepsze uderzenia przy największych punktach, a ostatnio wszystkie trzy z nich to zrobiły. W 2024 roku szczyt kobiecego tenisa jest bardziej wyrównany niż kiedykolwiek.

„Chodziło bardziej o to, wiesz, kto będzie mniej zestresowany i kto będzie mógł grać z większą swobodą” – powiedziała Świątek po sobotnim zamieszaniu. „Przez większość meczu grała bardziej, czułam, że niektóre decyzje były dość… jak to powiedzieć… odważne. Czasami, wiesz, byłam trochę z tyłu. Więc pod koniec po prostu chciałam tego nie robić i być odważną”. To był ten rzadki, wyjątkowy tenis, w którym obie zawodniczki grają na szczycie w tym samym czasie, przez długi czas, mając na szali tytuł. Chwilę po gorzkim uczuciu początkowego rozczarowania Sabalenka wiedziała to, co wszyscy oglądający — że zagrała tak dobry mecz, jak tylko mogła, że ​​prawie każdy punkt był jak rzut monetą, że była częścią jednego z najlepszych finałów kobiet w historii. „Po prostu grała trochę lepiej w tych kluczowych momentach” – powiedziała Sabalenka.

“To wszystko.”

W tenisie męskim przez prawie 20 lat trzej zawodnicy wygrywali niemal wszystko — Novak Djoković , Rafael Nadal i Roger Federer , a Andy Murray w latach 2010–2019 rywalizował na czterech kortach.

Jeśli uda jej się rozgryźć swój serwis, Coco Gauff może wkrótce rozbić obecną walkę trzech graczy na szczycie. Jest faktycznie numerem 3 na świecie, o jedno miejsce przed Rybakiną, ale nie udało jej się osiągnąć szczytów tego tria od czasu wygrania US Open, pokonując Sabalenkę we wrześniu ubiegłego roku; w 2024 roku pozostałe trzy ją wyprzedzą.

Minęło już trochę czasu, odkąd w kobiecym tenisie wydarzyło się coś takiego.

Serena Williams miała kilka godnych przeciwniczek na przestrzeni lat w pewnych okresach — jej siostrę Venus, Justine Henin, Kim Clijsters, Victorię Azarenkę — ale stała trójka na szczycie nigdy tak naprawdę się nie rozwinęła. Od 2017 roku 18 różnych kobiet wygrało 24 tytuły Wielkiego Szlema. Powtarzające się mistrzynie — Simona Halep , Naomi Osaka , Ashleigh Barty i Swiatek — nigdy nie grały z tą samą przeciwniczką dwa razy w finale Wielkiego Szlema.

Świątek, Rybakina i Sabalenka również na to czekają. Jedyny raz, kiedy dwie z nich spotkały się w finale, miał miejsce w zeszłym roku na Australian Open, gdzie Sabalenka wygrała z Rybakiną, ponownie w trzech setach, w prawdopodobnie najwyższej jakości kobiecym finale, jaki widzieliśmy przed sobotą w stolicy Hiszpanii.

Może to się zmieni. Sądząc po tym, co wydarzyło się w sobotę i co działo się przez większość ostatnich dwóch lat, jest spora szansa, że ​​tak się stanie.

„Popychamy się nawzajem” – powiedziała Rybakina po przegranej z Sabalenką, meczu, w którym była o krok od forehandu w przedniej części kortu, by prawdopodobnie go zablokować. „Popychamy się nawzajem, by się poprawić”.

Ta dynamika jest znajoma fanom ery Wielkiej Trójki/Wielkiej Czwórki w męskim futbolu, która przekształciła się w to, co tenisowy komentator Matthew Willis trafnie nazwał uroborosem. Każde ich spotkanie i różne bitwy stylistyczne i psychologiczne w nich toczone, wyniosły biorących w nich udział zawodników na coraz większe wyżyny, coraz bardziej oddalając ich od reszty stawki.

To wszystko mogłoby trwać 10 minut lub 10 lat. Sabalenka, która pochodzi z Białorusi, ale w większości mieszka w amerykańskim mieście Miami na Florydzie, skończyła 26 lat w niedzielę; Rybakina, Rosjanka z urodzenia, Kazachka z narodowości, ma 24 lata; Świątek, pierwsza prawdziwa wielka Polka, ma 22 lata. (Gauff ma 20 lat i z roku na rok jest coraz lepsza).

Kontuzje, napięcie nieustającego harmonogramu, nowa grupa młodych talentów, powracająca do formy Osaka… wiele rzeczy może sprawić, że ta trójkątna rywalizacja bardzo szybko stanie się nieaktualna. Może nawet nie rozwinąć się w pełni, skoro Świątek wysunęła się na prowadzenie w rankingach i tytułach , zdobywając 18 w ciągu trzech lat, podczas gdy Sabalenka ma ich cztery, a Rybakina sześć.

Jednak w tej chwili jest coś nieodpartego w dynamice między tymi trzema sportowcami, z których każdy na pierwszy rzut oka wnosi na boisko coś innego, ale jednocześnie subtelnie łączy wiele mocnych stron każdej z nich.

Sabalenka dysponuje brutalną siłą i niezrównaną intensywnością, ale także szybko rozwijającą się grą przy siatce i umiejętnością wygrywania meczów, którą dzieli ze Świątek.

Świątek pędzi po korcie i w trakcie meczów z przerażającą skutecznością, prezentując wrodzoną wszechstronność, którą inne wciąż próbują nabyć — ale jej niezwykły topspin maskuje ogromną prędkość i siłę uderzeń z głębi kortu, które zwykle przypisuje się Sabalence.

Elegancka, naturalna siła Rybakiny, a czasami delikatny dotyk sprawiają, że jej szkliste spojrzenie wydaje się mniej tytanowe niż skupienie Świątek, lecz w rzeczywistości, podobnie jak jej taktyczny spryt , jest ono równie niewzruszone.

Gdzie to wszystko pójdzie w ciągu następnych kilku tygodni, gdy trasa przeniesie się do Rzymu, a następnie do Paryża na ostatnie i największe wydarzenia ziemne w roku, a następnie na trawę Wimbledonu, nikt nie wie. Madryt, gdzie twardszy kort i wysokość sprawiają, że piłka lata, faworyzował Sabalenkę i Rybakinę, które są silnymi tenisistkami, nad Świątek, ale ona pozostaje królową kortów ziemnych. To sprawiło, że ten tytuł był kluczowym triumfem Polki — jedynego dużego wydarzenia na kortach ziemnych, którego nigdy nie wygrała. Teraz tenis przenosi się na wolniejsze, bardziej tradycyjne korty ziemne we włoskim Open i francuskim Open, które ona preferuje. Wygrała w Roland Garros trzy razy w ciągu czterech lat. To może oznaczać kłopoty dla jej rywalek.

Z drugiej strony Rybakina jest obrończynią tytułu w Rzymie. Jej przełomowe zwycięstwo miało miejsce w Paryżu w 2021 r., kiedy pokonała Serenę Williams; Sabalenka była o punkt od finału French Open w zeszłym roku, zanim zacisnęła się w kluczowych momentach. Teraz nie robi tego zbyt często.

Po glinie nadchodzi trawa. Swiatek jest wciąż nowicjuszem na tej nawierzchni i jako pierwsza to mówi. Powiedziała, że ​​w pewnym momencie swojej kariery poświęci więcej czasu na to, aby poczuć się bardziej komfortowo z jej szybkością i niskimi odbiciami, ale jeszcze tego nie zrobiła.

Rybakina wygrała Wimbledon w 2022 roku . Sabalenka roztrwoniła prowadzenie w półfinale w zeszłym roku. Jej moc jest zbyt duża, aby poradzić sobie z nią gdziekolwiek. Na trawie może przytłoczyć.

Następnie wrócimy do Paryża i na Rolanda Garrosa na igrzyska olimpijskie, a następnie na twarde korty w Ameryce Północnej, co powinno sprzyjać Sabalence, dwukrotnej obrończyni tytułu na twardych kortach Australian Open i finalistce US Open w zeszłym roku… choć Świątek jest jedyną z tej trójki, która wygrała na Flushing Meadows w 2022 roku.

Swiatek, Rybakina i Sabalenka są ostatnio często pytane o tę drugą Wielką Trójkę. Zazwyczaj próbują to zignorować. Ta druga Wielka Trójka wygrała 66 Wielkich Szlemów i może jeszcze nie skończyła. Mają ich siedem. Droga jest jeszcze daleka, ale mają nadzieję, że to wszystko zmierza w tym kierunku. „Jestem naprawdę szczęśliwa, że ​​jestem jedną z tych Wielkiej Trójki” – powiedziała Sabalenka w sobotni wieczór, kiedy zajęła drugie miejsce i próbowała dostrzec pozytywną stronę sytuacji. „To naprawdę mnie motywuje do dalszej pracy i ciągłego doskonalenia się, żeby tam zostać, a potem, wiesz, po prostu tam być i wygrać z nimi jak najwięcej razy”.