Mirosław Bulzacki, czyli artysta z drugiego planu. Felieton Dariusza Dziekanowskiego

W kalendarzu oddanego kibica reprezentacji Polski 17. października jest datą szczególną. Tego dnia obchodzimy rocznicę słynnego meczu na Wembley. Przypomnijmy, w 1973 roku właśnie 17 października Polska zremisowała eliminacyjny (wyjazdowy mecz) z Anglią 1:1 i zapewniła sobie awans do mistrzostw świata. W tym roku, w rocznicę tamtego wydarzenia miałem przyjemność uczestniczyć w spotkaniu z okazji promocji biografii jednego z uczestników tamtego meczu, Mirosława Bulzackiego („Nie tylko obrońca”). Oczywiście nie obyło się bez wspominek i rozmów na temat obecnego stanu naszej piłki, w tym reprezentacji.

Co zwróciło moją uwagę, to pasja, z jaką piłkarze tamtej epoki potrafią mówić o piłce. Wiadomo, że ich głowy mocno przyprószone siwizną, ale gdy schodzi na temat futbolu, to natychmiast pojawia się młodzieńczy błysk w oku. Błysk, którego brak współczesnym zawodnikom.To tylko jedna z refleksji, którą przywiozłem z Łodzi, gdzie odbyło się spotkanie. Druga dotyczy roli zawodników z drugiego planu w każdej drużynie. Wiadomo, że przeciętny kibic, który wspomina tamte czasy i tamtą reprezentację prowadzoną przez Kazimierza Górskiego, z automatu wymienia takie nazwiska jak Kazimierz Deyna, Włodzimierz Lubański (na Wembley nie grał z powodu kontuzji), czy Jerzy Gorgoń, Lesław Ćmikiewicz, Antoni Szymanowski, a także Jan Tomaszewski i Grzegorz Lato. Nazwisko Bulzacki nie jest pierwszym, najbardziej oczywistym wyborem. A jednak to dzięki takim zawodnikom tamta drużyna weszła a potem przez dekadę utrzymywała się w światowej czołówce. Tacy piłkarze, jak wspomniani Deyna czy Lubański mogli błyszczeć i spijać śmietankę sławy, bo mieli obok/za plecami tych mniej rozpoznawanych, którzy wykonywali ciężką pracę. 

Jak te wspominki starszych panów mają się do współczesności? Ano tak, że teoretycznie w dzisiejszej drużynie mamy więcej zawodników, którzy mają talent porównywalny, albo nawet większy niż gracze tamtej epoki. Robert Lewandowski przejdzie do historii jako jeden z najsłynniejszych piłkarzy urodzonych nad Wisłą. Jeśli chodzi o karierę klubową, to nie ma i długo nie będzie miał sobie równych. Piotr Zieliński ma możliwości i talent na miarę tych największych piłkarzy z lat 70-tych. Problem polega na tym, że Kazimierz Górski potrafił stworzyć odpowiednią mieszankę gwiazd z tymi, którzy pracowali nieco bardziej w cieniu. Ale każdy z tych piłkarzy z cienia wnosił do tej drużyny odpowiednią, niezbędną jakość, która sprawiała, że ta mieszanka utrzymywała nasz zespół na światowym topie. Dziś niestety brakuje nam solidności i stabilności właśnie na tym dalszym planie. Niby na papierze wszystko się zgadza, ale gdy przychodzi do meczu, to te słabe ogniwa pękają, co przekłada się na wyniki.