Polski mistrz świata ojcem jednej z największych sensacji wszech czasów. Roman Wrocławski: Przeżyłem ten żywioł

Siedział w więzieniach w USA i Polsce, jako zawodnik wywalczył złoty medal mistrzostw świata, a na igrzyskach w Sydney, już w roli trenera, pomógł napisać jedną z największych sensacji w historii olimpizmu. Kiedyś kochany, później persona non grata z “TW” przy nazwisku. Biedak, który doszedł do fortuny, by następnie ją przepuścić. – Polska to matka, a Ameryka kochanka. Ducha mam jeszcze ciągle niespokojnego. Czekam, aż zacznę odnawiać polskie zapasy, to mnie jeszcze podnieca i inspiruje. Mam taką potrzebę – mówi w rozmowie z Interią dziś 69-letni Roman Wrocławski, enfant terrible polskiego sportu.

Artur Gac, Interia: Gdy człowiek przyjeżdża w takie miejsce, dużego symbolu wielkich sukcesów polskich zapasów i polskiego sportu, widzi w Dębicy swoje popiersie, to serce zaczyna mocniej bić?Roman Wrocławski, mistrz świata w zapasach z 1982 roku (waga 100 kg): – Nie. Nie chciałbym być za bardzo oryginalny, ale posiłkując się słowami wspaniałej piosenki: “to były piękne dni”. Kalendarz nie zna takich dni. A Marek Grechuta śpiewał, że ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy. Dla mnie ważne jest jutro, a należę do życiowych optymistów. I odczuwam głęboką nostalgię, że to, co było tak wspaniałego, zniknęło. Tego nikt nie bronił. Ja próbowałem, ale wyszedłem na pewnego rodzaju oszołoma i wariata. I dla mnie to jest bolesne. To, co było wczoraj, jest już tylko czymś w rodzaju post scriptum. Co mi z tego, co było wczoraj? Szczerze mówiąc już nawet nie bardzo pamiętam, że byłem mistrzem świata.