“Strzelili Róży w głowę i wrzucili ją do kanału. Jak czarownicę. Nigdy nie zostali ukarani”
“Kiedy zabiera pierwszy raz głos na zjeździe Międzynarodówki, musi wejść na krzesło, bo ma 146 cm wzrostu. Gazety odnotowują, że krucha panienka w jasnej sukience weszła na krzesło, ale nie piszą już, co mówiła. Musiała mieć niezwykłą siłę, żeby radzić sobie z seksizmem i antysemityzmem na forum publicznym” – mówi Weronika Kostyrko, autorka książki “Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat”.
Wiedziałam oczywiście, jaki to jest wielki temat, ale nie wiedziałam, jaka to będzie trudna praca. Trudna szczególnie w Polsce, gdzie nieobecność Róży Luksemburg jest wielką wyrwą w debacie publicznej, w świadomości społecznej. Tymczasem na Zachodzie pamięć o niej jest bardzo żywa, o czym pierwszy raz przekonałam się w latach 90., kiedy zostałam korespondentką “Gazety Wyborczej” w Niemczech. Ona w Berlinie ma place, ulice, pomniki, tablice pamiątkowe na domach we wschodniej i zachodniej części miasta. Jej biografię napisano nie tylko po niemiecku, angielsku, francusku i hiszpańsku, ale i po japońsku, a ostatnio po chorwacku. Na całym świecie powstają o niej kolejne książki, filmy, piosenki, murale, komiksy. A u nas nic, cisza.
